Helder Lawntennis Club HTC

De tennisclub HTC besloot ooit om Schapendijkje te verlaten en te verhuizen naar een lelijk (licht) industriegebied. Immers, alles in Nederland moet altijd groter, efficiënter en praktischer zijn. We zijn inmiddels zo geïndoctrineerd door allerlei factoren, omdat we dit al sinds onze kindertijd horen zoemen, dat we het als normaal zijn gaan beschouwen. Na enige verwerkingstijd vinden we bijna alles wat regelmatig om ons heen gebeurt al snel normaal. Slechts enkelen van ons kunnen aan die doctrine ontsnappen en als het een individu al lukt, is er binnen Nederland al snel geen plaats meer voor je als je er commentaar op durft te leveren. Zodra een verandering is ingezet door een beslissing (soms pijnlijk genoeg zelfs genomen door een individu), is er geen ruimte meer voor spijt. 'Vrij ondernemen met het oog op de toekomst' wordt dan fris genoemd en terugdraaien stuit op massieve maar ook onzichtbare weerstand. Zo ging het ook met HTC. Het kleine park onder de dijk naast Fort Erfprins was perfect, er waren zelfs uitbreidingsmogelijkheden, de leden waren enorm betrokken, divers, sportief en 'aangenaam, speels en vriendelijk', zelfs na de wedstrijden, en de accommodatie was zelfs (vooral vandaag de dag) ronduit monumentaal te noemen. Elk nieuw lid voelde zich meteen thuis. Grote tennissers die er ooit optraden, sliepen gewoon bij de leden thuis en iedereen genoot van de kleine, goed georganiseerde maar uiterst gezellige tennisclub die slechts honderd meter van het Marsdiep lag. En toen ging het uiteindelijk mis. Iemand kwam met het plan om te verhuizen: 'groot, groter, grootst' was het motto dat overal werd gefluisterd. Nu heeft helaas de oude ziel 'de dijk' verlaten en plaatsgemaakt voor een nieuwe. Die nieuwe ziel bevat de ruwe en harde 'persoonlijkheid' van een vlak industriegebied. En de tennissers voelen zich daardoor, zonder dat ze het beseffen, niet meer zo diep verbonden met de club en zelfs met 'tennis' en proberen daarom steeds weer nieuwe trends uit, op zoek naar een nieuw houvast en eigenlijk naar het gevoel van vroeger. Allerlei dingen kwamen voorbij: squash, racketbal, padel enzovoort. Dat is wat er gebeurt als je eens in je leven domme, ondoordachte beslissingen neemt, soms is het beter om een pas op de plaats te maken, zelfs als plannen onweerstaanbaar lijken. Want uiteindelijk moet je misschien vechten voor sponsors, of steeds nieuwe trends doordenken en plotseling als een leeuw vechten om de groei van vroeger te bereiken, de uitbreiding waar je ooit zo'n fan van was. Ik zie dit park daar echt geen 100 jaar meer bestaan. Het is te groot, te onpersoonlijk...